May mga taong hirap magkamali. May mga tao namang, tulad ko, na tinitingnan ang pagkakamali bilang opportunity para matuto. 

Napansin ko itong kaibahang ito sa partner ko. Labing pitong taon na kaming magkasama, kung paano namin na-survive yun ay halu-halong suwerte, pakikisama at ultimately, ang pagpili sa bawat isa, no matter what. 

The poor have less opportunities

Isa sa mga napansin kong kaibahan namin ay ang kakayahan kong tawanan ang mga nagagawa kong pagkakamali, habang siya naman ay seryosong hindi dapat nagkakamali. Marahil dala ito ng kahirapan. 

The poor don’t have the luxury to commit mistakes, because most of the time, they only get one chance. 

Masasabing lumaki ako sa pamilyang nabiyayaan ng komportableng buhay. Hindi naman kami masasabing mayamang pamilya pero may kaya sina mama at papa nung kami ay lumalaki. 

In contrast, ang partner ko ay lumaki sa hirap. Kinailangan niyang tapusin ang college sa loob ng pitong semester imbes na walo, dahil alam niyang kinakapos na ang pamilya niya sa pagpapaaral sa kaniya. 

Perfectionist

Lagi naming pinagtatalunan ang kaniyang kagustuhang maging tama parati. Sa kaniya, mortal sin ang pagkakamali. 

Ako naman, nakikita ko ang mga pagkakamali sa buhay bilang pagkakataong matuto. Naniniwala akong mas natututo tayo sa mgabpagkakamali natin kaysa sa tamang bagay nagawa natin. 

Obserbasyon ko sa mga estudyante  ko sa Ateneo at maging nung ako ay katulad din nilang estudyante, mas natatandaan ang mga pagkakamali at ano ang tamang sagot kaysa sa mga tamang sagot.

No mistakes only lessons

Naniniwala akong walang pagkakamali sa mundo, kundi may mga nais lang ituro sa ating leksyon. Nasa sa atin kung itetake natin ito bilang opportunity na matuto o pipiliing latiguhin ang sarili sa nagawang pagkakamali. 

Kapag may namgyayaring hindi kanais-nais sa buhay ko, parati kong tinatanong, ano kayang lesson ang gustong ituro ng nasa itaas sa akin. Kapag ganito inisip ko, gaano man kabigat ang pinagdadaanan ay gumagaan. Mas nagkakaroon ako ng pag-asa.